Κατάργηση ορίου ύψους 27μ.

[Efpalinos]

Κανείς δεν θέλει τη γραφειοκρατία αλλά δεν νομίζω ότι θα τη λύσουμε με το να συγκεντρώσουμε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες σε μια περιοχή – η γραφειοκρατία είναι άσχετη με προβλήματα αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά. Κανείς δεν είπε πως για όλα φταίει αποκλειστικά η αρχιτεκτονική ή το ύψος των κτιρίων - στα παραδείγματα που παρέθεσα σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό. Είναι θα έλεγα αδιαμφισβήτητο γεγονός πως οι ανοιχτοί δημόσιοι χώροι (πλατείες, πεζόδρομοι, κλπ) γύρω από πολύ ψηλά κτίρια είναι μη φιλικοί στον πεζό άνθρωπο για λόγους ψυχολογικούς (κλίμακα), κοινωνικούς (πλήρη απομόνωση χρήσεων / χρηστών κτιρίου με τη ζωή στο επίπεδο του δρόμου) ακόμη και μικρό-κλιματικούς (υπερβολική σκίαση, ισχυροί άνεμοι).

Στο City του Λονδίνου οι εργαζόμενοι που ξετρυπώνουν από τους ουρανοξύστες την ώρα του μεσημεριανού για να φάνε σαν άνθρωποι, να χαρούν την όμορφη θεά του Τάμεση, τη σπάνια λιακάδα, τα μπυρόνια τους - δεν έχουν και που αλλού να πάνε. Αν πας το Σ/Κ αντικρίζεις μια εντελώς διαφορετική εικόνα (όπως και στο περίφημο City) - μόνο λίγους τουρίστες θα δεις να φωτογραφίζουν τα επιβλητικά κτίρια και αν έχει κάνα car-show ή άλλη έκθεση. Ακόμη και τα ανοιχτά μέρη που προτιμούν οι εργαζόμενοι είναι κοντά σε νερό, γέφυρες, χαμηλά κτίρια, παλιές αποθήκες , δηλαδή σε δημόσιους χώρους που έχουν τα χαρακτηριστικά του «New Urbanism» και μακριά από ψηλά κτίρια . Δεν είμαι λάτρης του συνήθη στιλιστικού εκλεκτισμού που προάγεται μέσω του «New Urbanism» - απλά πιστεύω πως προσφέρει πολύ ενδιαφέρουσες, χρήσιμες, δοκιμασμένες προτάσεις σε επίπεδο πολεοδομικό. Τα ψηλά κτίρια είναι όμορφα να τα θαυμάζεις από κοντά η μακριά, δανείζουν στάτους σε κάθε πόλη – για αυτό και κάθε αμερικάνικη πόλη έχει ένα κέντρο με ουρανοξύστες ακόμη και αν δεν δικαιολογούνται χωροταξικά (μεγάλο ποσοστό τους είναι άδειο / χωρίς ενοικιαστές). Στους χρήστες τα ψηλά κτήρια προσφέρουν θέα και στάτους, αλλά πρακτικά δε παύουν να ζουν σε μια πολυκατοικία (πιθανόν με κάποιο γυμναστήριο + πισίνα έξτρα) και όχι σε μια ποιο ανθρώπινη γειτονιά.
Στη Νέα Υόρκη η ζωή δεν είναι όπως στις ταινίες (απ' όπου γίνεται και φοβερή διεθνή διαφήμιση της πόλης). Αν δε έχεις πολύ καλή δουλειά με πολύ καλές αποδοχές καταλήγεις να μένεις σε διαμερίσματα παλιά, σκοτεινά με συγκατοίκους και σε με δωμάτια που είναι συχνά στο μέγεθος της «walk-in» ντουλάπας του μέσου Αμερικανού στα προάστια («burbs»). Επόμενο είναι σε μια τέτοια παγκόσμια μητρόπολη με τόσους επισκέπτες / τουρίστες και τέτοιες συνθήκες στέγης να βγαίνει ο κόσμος έξω στους δρόμους και στις πλατείες για να ανοίξει το ματάκι και η ψυχή του. Και πάλι οι πλατείες και οι δρόμοι που προτιμούνται είναι όσο το δυνατόν μακρύτερα από τα ψηλά κτίρια.