Περιγράφεις τις παθογένειες της ελληνικής διοίκησης όπου δεν υπάρχουν σαφείς κανόνες, υπάρχει διαφορετική ερμηνεία από υπηρεσία σε υπηρεσία, ακόμα και μεταξύ υπαλλήλων της ίδιας υπηρεσίας.

Τα νομικά εργαλεία του μηχανικού/πολίτη είναι να ζητά πάντα εγγράφως τις θέσεις της υπηρεσίας και στη συνέχεια προσφυγή στο ΣΥΠΟΘΑ και σε περίπτωση μη δικαίωσης στα διοικητικά δικαστήρια.
Διαδικασίες χρονοβόρες που δεν θα ακολουθήσει κανείς για ψύλλου πήδημα.
Μπορεί βέβαια ο μηχανικός/πολίτης να κινηθεί και νομικά κατά υπαλλήλων υποβάλλοντας μηνύσεις και αγωγές, διαδικασίες που πάλι θα πάρουν χρόνο και χρήμα και δικαιώματα που θα ασκηθούν όταν το διακύβευμα είναι υψηλό.

Μια ίσως λύση θα ήταν η ζήτηση γνωμοδότησης από ΔΑΟΚΑ/ΥΠΕΧΩ αλλά κι αυτό θέλει τον χρόνο του και συν τοις άλλοις η γνωμοδότηση δεν είναι δεσμευτική.

Και κάπως έτσι, ο πολίτης καταφεύγει στον χρηματισμό.
Απ' την άλλη, ο μαφιόζος δεν θα αντιμετωπίσει ποτέ πρόβλημα διότι οι υπάλληλοι των ΥΔΟΜ είναι τζάμπα μάγκες.

Η λύση στον γόρδιο δεσμό ίσως να είναι οι ηλεκτρονικές διαδικασίες.
Αυτό βέβαια που είχα προτείνει από παλιά ήταν η δημιουργία και ιδιωτικών ΥΔΟΜ που θα δρουν ανταγωνιστικά μεταξύ τους, έχοντας στο μυαλό μου το προηγούμενο με τα ΚΤΕΟ.
Εξάλλου, το δημόσιο έχει αποτύχει και στον έλεγχο/τακτοποίηση των αυθαιρέτων και στον έλεγχο των κατασκευών και γι αυτό τα ανέθεσε σε ιδιώτες μηχανικούς. Ας αναθέσει και την αδειοδότηση.