Στο συγκεκριμένο μοντέλο, λόγω του μεγάλου τοιχώματος αριστερά, το ΚΕΣ μετακινείται έντονα προς τα εκεί. ΠαρόλΆ αυτά η συνθήκη ( ακτίνα δυστρεψίας > ακτίνα αδράνειας) και κατά τις 2 κύριες διευθύνσεις, κατατάσσει το κτίριο ως μη στρεπτικά ευαίσθητο.

Δεν είναι λίγο αντιθετικό?

Εν τέλει, πώς μπορούμε να καταλήξουμε σε μια διάταξη ξυλοτύπου ώστε να αδηγεί σε ένα μη στρεπτικά αυαίθητο κτίριο (υποτίθεται ότι πρέπει να υπάρχει συμμετρία των κατακόρυφων στοιχείων) ?

Υπάρχει καποιά λογική-μεθοδολογία, διότι το παραπάνω παράδειγμα (όπως και πολλά άλλα) με μπέρδεψε…(θα το θεωρούσα σίγουρα στρεπτικά ευαίσθητο εκ πρώτης όψεως)?