Κάτι που ξέχασα να αναφέρω στην αγχολυτική μου προσπάθεια: Αργά το απόγευμα μπήκε ένας τύπος στο γραφείο, κάτοικος της περιοχής. "Συγγνώμη κ. ... που σας ενοχλώ. Είμαι ο τάδε. Ορίστε η ταυτότητά μου. Ορίστε και η κάρτα ανεργίας μου. Είμαι άνεργος εδώ και 10 μήνες και δεν μπορώ να βρω πουθενά δουλειά. Σας παρακαλώ μπορείτε να μου δανείσετε ό,τι προαιρείσθε γιατί δεν έχω ούτε τα παιδιά μου να ταΐσω; Σημειώστε και τα στοιχεία μου ώστε να με αναζητήσετε για να σας τα επιστρέψω".

Χιλιοειπωμένα πράγματα θα μου πείτε αλλά...
Το αλλά είναι ότι ο άνθρωπος τα έλεγε και έκλαιγε. Τέλος πάντων του έδωσα κάτι της. Μετά την αναχώρησή του όμως έκατσα και σκέφτηκα πόσους τέτοιους ανθρώπους έχω να δω ακόμα στην σημερινή δεινή κατάσταση. Μπροστά σε τέτοια αδιέξοδα τί είναι οι δυσκολίες που περνάμε πάνω στην δουλειά όταν ο διπλανός μας δεν έχει καν μισό μεροκάματο...