Τεράστιο θέμα ανοίγεις Pappos.
Το πρόβλημα για μένα συνοψίζεται στο "πώς θα κρατήσουμε τους καθηγητές και τους φοιτητές μέσα στο ίδρυμα".
Δηλαδή, πώς ο καθηγητής θα αφοσιωθεί στο διδακτικό-ερευνητικό του έργο και ο φοιτητής θα απαιτήσει και θα αναζητήσει τη γνώση και όχι το χαρτί-διαβατήριο στην αγορά εργασίας.

Ο καθηγητής δεν πρέπει να ασχολείται με την διοίκηση και τα οικονομικά του ιδρύματος. Πρέπει να αμείβεται επαρκώς ώστε να μην αποσπάται από το πανεπιστήμιο. Απαιτείται στελέχωση με καθηγητές->στόχος η διδασκαλία και ερευνητές->στόχος η έρευνα. Δεν είναι όλοι ικανοί και για τα δύο. Για την αξιολόγηση χρησιμοποιούνται αντικειμενικοί δείκτες (δημοσιεύσεις, αναφορές, συμμετοχές σε συνέδρια, πατέντες για τους ερευνητές και αριθμός διπλωματικών, διδακτορικών φοιτητών, συγγραφική δραστηριότητα για τους διδάσκοντες).

Τους φοιτητές δεν έχω καταλήξει με ποιό τρόπο τους κρατάς σε εγρήγορση. Ίσως η τακτική "μαστίγιο και καρότο" να ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας. Ίσως πρέπει να δούμε πώς καταλήγουν κάποιοι φοιτητές (τυχαία) σε κάποια ιδρύματα μέσω των πανελληνίων. Πάντως η αυστηρότητα (αλυσίδες μαθημάτων, πρόοδοι, προαπαιτούμενα μαθήματα) συνήθως αποδίδει. Όλα τα σοβαρά ιδρύματα παγκοσμίως διώχνουν φοιτητές (ακόμη και πρωτοετείς) οι οποίοι δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα.

Οι φοιτητικές παρατάξεις συμφωνώ πως πρέπει να απομακρυνθούν και η συμμετοχή στα κοινά του ιδρύματος να ενθαρρύνεται με άλλο τρόπο.