Χάραξη & κατασκευή κλιμακοστασίων στο εργοτάξιο

[cna]

Cna εκει στα ημικυκλια υπαρχει το προβλημα, τα υπολοιπα σαφως τα αφηνουμε αν και δεν νομιζω οτι με τον ορο μεταρυθμιση μιλαμε για το ιδιο πραγμα.

Μια είναι η μεταρρύθμιση στις σκάλες και συγκεκριμένοι οι τρόποι με την οποία γίνεται. Ας αναφέρω έναν απλό τρόπο σχεδίασης σκάλας τύπου U με πλάτος 1,20μ και φανάρι 10 εκ.
1) Βρίσκουμε τον απαιτούμενο αριθμό ριχτιών με την μέθοδο της δοκιμής. Δηλαδή επιλέγουμε ρίχτι από 16,5-18εκ (για συνήθεις χρήσεις μιλάμε πάντα) και διαιρούμε το συνολικό ύψος με το ρίχτι. Στρογγυλοποιούμε το αποτέλεσμα και διαιρούμε το ύψος με τον αριθμό ριχτιών για να υπολογίσουμε το ύψος του ριχτιού. Π.χ. ύψος 3,00 και αρχική επιλογή ριχτιού 17εκ μας δίνει 17,65 ρίχτια. Αν θέλουμε εύκολη ανάβαση επιλέγουμε 18 ρίχτια οπότε το ύψος τους θα είναι 300/18=16,7εκ αλλιώς επιλέγουμε 17 ρίχτια οπότε το ύψος τους είναι 300/17=17,7εκ.

2) Αφού υπολογίσαμε το ρίχτι βρίσκουμε το πάτημα από τον τύπο 2ρ+π=62(~64). Για το παράδειγμά μας 2Χ17,7+π=64=>π=28,6εκ.Ο συνολικός αριθμός πατημάτων είναι π=ρ-1 που σημαίνει ότι αν έχω 17 ρίχτια τα πατήματα θα είναι 16 (το τελευταίο πάτημα είναι το δάπεδο του ορόφου).

3) Υπολογίζουμε το συνολικό μήκος της σκάλας L=16(από το 2)Χπ => L=16Χ28,6=457,6εκ. Επειδή το πλάτος της σκάλας μας είναι 1,20 και η γραμμή ανάβασης σχεδιάζεται στα 60εκ από το άκρο το ημικύκλιο της σκάλας προκύπτει από κύκλο ακτίνας R=60+φ/2=60+10/2=65εκ. Το μήκος του ημικυκλίου είναι Lημ=πΧ65=3,1416Χ65=204,20εκ. Άρα το συνολικό μήκος των ευθύγραμμων σκελών της σκάλας είναι 457,6-204,2=253,4εκ. Το κάθε ευθύγραμμο τμήμα λοιπόν έχει μήκος 126,7εκ. Τώρα μπορούμε πλέον να σχεδιάσουμε την σκάλα μας.

4) Σχεδιάζουμε την γραμμή ανάβασης και στην συνέχεια την χωρίζουμε σε ίσα τμήματα μήκους ίσου με το μήκος του πατήματος. Επιλέγουμε τον αριθμό των μη μεταρρυθμιζόμενων σκαλιών (συνήθως 4 συνολικά ή 2 ανά ευθύγραμμο τμήμα). Τα σχεδιάζουμε. Ενώνουμε τα τελευταία ρίχτια των μη μεταρρυθμιζόμενων και βρίσκουμε το κέντρο του ευθύγραμμου τμήματος. Ενώνουμε το κέντρο του ευθύγραμμου τμήματος με το κέντρο του ημικυκλίου του φαναριού. Χωρίζουμε το τμήμα που ενώνει τα δύο κέντρα σε τόσα ίσα τμήματα όσα είναι τα μεταρρυθμιζόμενα ανά σκέλος +1. Ενώνουμε τα άκρα των τμημάτων με τα άκρα των πατημάτων πάνω στην γραμμή ανάβασης τα οποία αντιστοιχούν στα τμήματα στα οποία την είχαμε χωρίσει. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα κι επειδή τα ρίχτια είναι μονά τον αριθμό υπάρχει ρίχτι ακριβώς στο μέσον της γραμμής ανάβασης. Το φέρνουμε ενώνοντας το άκρο του με το κέντρο του μικρού ημικυκλίου του φαναριού. Προσέχουμε ώστε το ελάχιστο πλάτος στην άκρη της σκάλας προς την μεριά του φαναριού να είναι μεγαλύτερο από 7εκ (στην ουσία προσέχουμε σκαλιά που είναι στο μέσον του ημικυκλίου). Το πόσο θα είναι το μήκος του σκαλιού στο τέλος της σκάλας (δηλ. στο τοιχείο) δεν μας αφορά.

Αυτά προς το παρόν και ελπίζω να μην έχω κάνει κάπου λάθος. Υπάρχουν άλλες 2 μέθοδοι (αν θυμάμαι καλά) για την μεταρρύθμιση αλλά απλώς αλλάζει ο τρόπος που φέρνουμε τα ρίχτια.

[Barracuda]

Μια είναι η μεταρρύθμιση στις σκάλες και συγκεκριμένοι οι τρόποι με την οποία γίνεται.

Βλεπεις οτι τελικα δεν μιλαμε για το ιδιο πραγμα.
Μεταρρυθμιση ονομαζουμε και την προωθηση ενος κλαδου οπως ανεφερα πιο πανω για αισθητικους περισσοτερο λογους. Προσεχωντας απλα με το ματι να μην ξεπερναμε το ελαχιστο πλατος της σφηνας μπορει να πετυχουμε μια λειτουργικη σκαλα αλλα το αισθητικο αποτελεσμα εξαρταται απο το ματι του καθενος αν δεν υπαρχει καποια συγκεκριμενη μεθοδος οπως αυτη που παραθεσε ο avgoust.