---
Εκτυπώσιμη Έκδοση
---
εγώ νομίζω ότι δεν είναι άσχημη αρκεί να υπολόγισεις σωστά (προφανώς το έχεις κάνει) τη συγκόληση ΗΕΑ και μετωπικής πλάκας και επίσης τα αγκύρια είναι λίγα. Νομίζω τουλάχιστον 4 και ίσως μεγαλύτερης διαμέτρου. έπίσης ίσως τα αγκύρια μπορούν να "πιάσουν" καλύτερα μέσω μιας μεταλλικής πλάκας στο πίσω μέρος του τοιχίου.
Η λύση αυτή κάπως ξενίζει, δεν αποκλείεται να είναι και σωστή. Κατασκευαστικά μάλλον υπάρχει ένα θέμα. Νομίζω πως η πιο απλή λύση, διαισθητικά, θα ήταν να "καθίσει" η δοκός πάνω σε γωνιές, η οποίες θα μπορούσαν να είναι βιδωμένες επάνω στο μπετόν ίσως και με αγκύρια HILTI. Όπως τα ξύλα στα ξύλινα στέγαστρα. .....Και δεν θα σε κυνηγούσε κι ο κατασκευαστής......
προς rigid
εξαρτάται. κάθε σύνδεση μπορεί να έχει διαφορους πιθανούς μηχανισμούς αστοχίας, ανάλογα με τη μόρφωση και τη γεωματρία των μελών της. π.χ. η παραπάνω σύνδεση θα μπορούσε να αστοχήσει από σύνθλιψη άντυγος της μετωπικής πλάκας, που είναι μια όλκιμη μορφή αστοχίας.
μήπως το πιο απλό είναι να στεραιωθεί η δοκός πάνω στο τοιχείο κατευθελιαν?
Κι αυτό σωστό και πολύ πολύ απλό.
Γιατί δεν τοποθετείς τις δοκούς λίγο ποιο πάνω ώστε να εδράζονται πάνω στα τοιχία? Η ποιο εύκολη και λογική λύση! Επιπλέον θα μπορείς έτσι να προεκτείνεις τη στέγη λίγο και να έχεις καλύτερη αρχιτεκτονική λεπτομέρεια και τεχνικά ποιο σίγουρη κάλυψη απο βροχή. Όπως φαίνονται οι 2 γωνίες στο σχέδιο θα έχεις πρόβλημα, με το καιρό (αφού έχουμε ακάλυπτη γωνία με 2 διαφορετικά υλικά) θα εισχωρήσει νερό. Οι δοκίδες Ζ γιατί έχουν τόσο μεγάλη διατομή? Μήπως έχεις τις δοκούς σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους?
είναι πιο εύκολο να βιδώσεις από πάνω με μια πλάκα έδρασης...
φτάνει όμως το πλάτος του τοιχείου?
Υπάρχουν και της Fischer.
Για την σύνδεση λογικά αγκυρώνεται μια μεταλλική βάση στο πάνω μέρος του τοιχίου στην οποία μπορεί να εδράζεται η μεταλλική δοκός και να συνδεθεί με μπουλόνια με πλαϊνά "αυτάκια" συγκολλημένα στη βάση έτσι ώστε να επιτρέπονται οι αναπόφευκτες συστολές/ διαστολές. Σίγουρα θα χρειαστεί μια καλή λεπτομέρεια στο γείσο για προστασία από βροχή. Δεν γνωρίζουμε τη χρήση του κτιρίου για να κάνουμε άλλες ποιο σχετικές προτάσεις. π.χ. μια προέκταση της στέγης βοηθά το κτίριο με ενεργειακές (σκίαση), πρακτικές(βροχή) και αισθητικές επιπτώσεις (σκοτία).
Έχω την εντύπωση πως η απόσταση μεταξύ των δοκοί θα ήταν ποιο επιθυμητή <5μ. Δεν μου φαίνεται οικονομικό και σωστό τεχνικά να έχουμε κυρίως Φ.Ο. στα 7μ και δευτερεύων στα 5μ (και με Ζ)..δεν μου φαίνεται και ότι καλύτερο οπτικά / σε αναλογίες.
Περίπου με τι τέμνουσα σχεδιάζεις τη σύνδεση? εμένα πάντως δύο κοχλίες μου φαίνονται λίγοι. Ο χάλυβας των αγκυρίων της Hilti τι ποιότητας είναι?
Η ποιότητα του χάλυβα των αγκυρίων HDA-P της HILTI είναι 8.8, γαλβανισμένοι min 5μm.
Έχω κάνει μια παρόμοια σύνδεση, προτίμησα γωνιακά, κυρίως για να έχω 4 βλήτρα στο σκυρόδεμα (για ψυχολογικούς κ.τ.λ λόγους) σε συνδυασμό με την πιό <<αξιόπιστη άρθρωση>> λόγω του κενού της δοκού ώστε να στρέφεται ελέυθερα - βέβαια τα βλήτρα στο σκυρόδεμα παίρνουν και μικρό εφελκυσμό τώρα
Με αφορμή την παραπάνω συζήτηση παίρνω το θάρος να παρατηρήσω ότι μερικές φορές οι συνδέσεις μεταλλικών μελών πρέπει να γίνονται ικανοτικά ως προς την σειρά αστοχίας.
Δηλαδή εννοώ ότι αν σκεφτούμε την παρπάνω κατασκευή του συναδέλφου (μια αμφιέρ. δηλ.) σε περίπτωση φόρτισης παραπάνω από αυτήν που έγινε ο υπολογισμός πια θα είναι η πιθανή μορφή αστοχίας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αν η σύνδεση διαστασιολογηθεί με V=30kN, θα είναι το πρώτο τμήμα που θα αστοχήσει καθώς δεν θα προλάβει η ροπή στο μέσον να γίνει ίση με τη ροπή διαρροής του ΗΕΑ 200.
Για τον λόγο αυτό (και όχι για ψυχολογικούς λόγους) επιμένω ότι θα πρέπει να σχεδιαστεί με μεγαλύτερη τέμνουσα. ΄
Ελπίζω να μη σας κούρασα με τη φλυαρία μου...
Θα πρότεινα και τοπικούς ελέγχους στο σκυρόδεμα (σύνθλιψη αντυγας)
Ισως αν χιονίσει λίγοπαραπάνω.. εξαρτάται τι παραδοχές έχεις κάνει..
Ισως αν η δοκός πατούσε στο τοιχίο να ήταν πιο ανεξάρτητη η λειτουργία της (δεν θα της ασκούσε το τοιχιο δυνάμεις). το κενό ανάμεσα στη δοκό και το τοιχίο μπορεί να πληρωθεί με emaco..
Τότε γιατί χρησιμοποιείς ΗΕΑ 200?